«می‌گویند فلاکت‌های جنگ _به لطف تلویزیون _ به ابتذالی شبانگاهی تنزل پیدا کرده‌اند. از بس در تصاویری غرق شده‌ایم که زمانی از دیدنشان جا می‌خوردیم و منزجر می‌شدیم حالا دیگر چیزی از حس همدلی باقی نمانده و به سوی رخوت و بی‌حسی پیش می‌رویم. ولی واقعاً چه خواسته‌ای مطرح است؟ هیچ شورایی از نگهبانان نمی‌شود تشکیل داد تا هولناکی‌ها را جیره‌بندی کند و قابلیتش را در شوکه کردن ما تازه نگه دارد. و مسلماً خود این هولناکی‌ها هم فروکش نخواهد کرد.» سانتاگ بیست‌و‌پنج سال بعد از کتاب کلاسیکش درباره‌ی عکاسی، به موضوع بازنمایی تصویری جنگ و خشونت در فرهنگ معاصر باز می‌گردد و ما را به تأملی عمیق‌تر درباره‌ی تأثیر و معنای این تصاویر در دنیای امروز فرا می‌خواند.