من سپیده برزگر هستم. اگر قرار باشد از اولین چیزی که حال مرا خوب می‌کند بگویم، باید از اشتیاق و کنجکاوی‌ام برای آموختن بگویم. به هزار خانه سر زده‌ام؛ از خواندن رشته‌ی مهندسی برق تا شرکت در دوره‌های متعدد نوشتن و خواندن؛ از پای قله‌های بلند و کوتاه تا سواحل دوردست دریاها؛ از کتاب‌های سخت و آسان تا آدم‌های پر قصه و پر غصه؛ از راهنمای گفت‌وگو بودن تا تسهیل‌گر کتاب شدن.
گرچه در ژرفای بی‌کران زندگی بی‌قرار بوده‌ام، اما همیشه می‌دانسته‌ام که در قفسی تنگ و تاریک محبوس نیستم و باید به دنبال ستاره‌ها بگردم.

اکنون می‌خواهم دور آتشِ ادبیات حلقه بزنیم و «با هم» از داستان‌ها بگوییم و بشنویم. باور دارم که اگر راهی به رهایی ممکن باشد، تنها به صورت مشترک‌ شدنی است و این همان راه «گفت‌وگو» است.